بدن انسان به روش‌های مختلف به بیماری‌های خودایمنی واکنش نشان می‌دهد. بیماری‌های خودایمنی درواقع شرایطی هستند که سبب می‌شوند سیستم ایمنی بدن به بافت‌های سالم خودی حمله کند که معمولا عامل ایجاد آن فاکتور ارثی است.
بسته به شرایطی که ممکن است داشته باشید، یک بیماری خودایمنی می‌تواند نواحی مختلف بدن از جمله مفاصل، ماهیچه‌ها و اندام‌ها را تحت تاثیر قرار دهد. یکی از بافت‌هایی که معمولا تحت تاثیر اختلالات خودایمنی قرار می‌گیرد، پوست است. مجموع این بیماری‌ها، بیماری‌های خودایمنی پوست نامیده می‌شوند.
انواع مختلفی از بیماری‌های خودایمنی پوست وجود دارد که پسوریازیس، اسکلرودرمی، اپیدرمولیز بولوزا، درماتومیوزیت و پمفیگوئید بولوز از جمله مهمترین آن‌ها هستند.
در این مقاله مهمترین و شایع‌ترین بیماری خودایمنی پوست را توضیح داده و به ارتباط این بیماری‌های خودایمنی پوست با انگل دمودکس و نقش انگل دمودکس در تشدید عارضه‌های پوستی ناشی از این بیماری‌ها اشاره خواهیم نمود.
پسوریازیس (Psoriasis):
پسوریازیس یک اختلال خودایمنی مزمن است که باعث می‌شود سیستم ایمنی بیش از حد فعال شده و رشد سلول‌های پوستی را سرعت بخشد. سلول‌های پوستی به شکل لایه‌هایی انباشته به صورت پلاک‌های قرمزی دیده می‌شوند که با پوست مرده‌ی تکه تکه و لکه‌های سفید نقره‌ای به شکل فلس پوشیده شده‌اند.
این پلاک‌ها در هر جایی از بدن ممکن است ایجاد شوند اما اغلب در پوست سر، بخش پایینی کمر، آرنج‌ها و زانوها ایجاد می‌شوند. متاسفانه در سال‌های اخیر، تعداد مبتلایان به این بیماری همچنان در حال افزایش است.
پسوریازیس معمولا در اوایل بزرگسالی در سطح پوست ظاهر می‌شود اما می‌تواند در هر سنی بروز یابد. در اکثر افراد، پسوریازیس تنها چند ناحیه از بدن را تحت تاثیر قرار می‌دهد. در فرم شدید پسوریازیس نواحی وسیعی از بدن درگیر خواهد شد.
پلاک‌های پوستی ناشی از پسوریازیس بهبود یافته و با حضور محرک‌ها در زمان‌های مختلف زندگیتان مجدد باز می‌گردند. این محرک‌های آغازکننده می‌توانند عفونت‌ها، آسیب‌های پوستی، قرار گرفتن در معرض نور خورشید، داروها، الکل و استرس باشند.
اسکلرودرمی:
اسکلرودرمی بیماری مربوط به بافت همبند است که با ضخیم شدن و سفت شدن پوست مشخص می‌شود. بافت همبند بافتی است که انواع بافت‌های بدن را به هم متصل، پشتیبانی و جدا می‌کند. بیماری اسکلرودرمی به صورت موضعی یا منتشر در بدن فرد رخ می‌دهد.
در اسکلرودرمی موضعی، بیماری اغلب پوست را درگیرکرده اما می‌تواند استخوانها و ماهیچه‌ها را نیز درگیر نماید. این بیماری گاهی به دلیل تاثیر بر پوست و ماهیچه سبب جمع شدن دست و انگشتان می‌شود.
اسکلرودرمی منتشر علاوه بر پوست، استخوان ها و ماهیچه ها اندام های دیگر بدن شامل ارگان‌های داخلی را نیز درگیر می‌نماید.
مردان و زنان هر در معرض خطر این بیماری خودایمنی پوست هستند اما زنان 80% موارد ابتلا به اسکلرودرمی را تشکیل می دهند. برخی از عوامل خطر برای ابتلا به این بیماری خودایمنی پوست، قرار گرفتن در معرض گرد و غبار سیلیس و پلی وینیل کلراید است.
اسکلرودرمی منتشر معمولا در سنین بین 30 تا 50 سالگی بروز می‌کند اما اسکلرودرمی موضعی قبل از سن 40 سالگی رخ می‌دهد.
لوپوس پوستی
لوپوس پوستی که به آن لوپوس جلدی نیز گفته می‌شود، یک بیماری خودایمنی پوست است که در آن سیستم ایمنی به سلول‌های سالم پوست حمله می‌کند و به پوست آسیب می‌رساند. علائم پوستی شامل قرمزی، خارش، درد و جای زخم است.
تقریبا دو سوم افراد مبتلا به لوپوس اریتماتوز سیستمیک (لوپوس SLE) به لوپوس جلدی مبتلا خواهند شد. لوپوس SLE جدی‌ترین نوع لوپوس است که مفاصل، مغز، کلیه ها، قلب، عروق خونی و غیره را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
درمان لوپوس پوستی شامل استفاده از داروها، محافظت از پوست و تغییر شیوه زندگی است.
درماتومیوزیت
درماتومیوزیت یک بیماری خودایمنی پوست بوده که عمدتا ماهیچه‌ها را درگیر می‌کند اما پوست را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد. این بیماری مربوط به پلی میوزیت، یکی دیگر از اختلالات خودایمنی است که باعث ضعف، درد و سفتی عضلات می‌شود. افراد مبتلا به این نوع اختلالات عضلانی نیز ممکن است مشکل بلع و تنگی نفس داشته باشند.
درماتومیوزیت و پلی میوزیت علائم مشابهی دارند. اما درماتومیوزیت با بثورات پوستی که معمولا در قسمت بالایی بدن ظاهر می‌شوند قابل تشخیص است. درماتومیوزیت همچنین باعث ضخیم شدن و سفت شدن پوست و رنگ پلک‌های ارغوانی خواهد شد.
فرم درماتومیوزیت کودکی با فرم بزرگسالی آن متفاوت است. درماتومیوزیت کودکی باعث علائمی مانند تب، خستگی، راش پوستی و ضعف عضلانی می‌شود. اغلب علائم فرم درماتومیوزیت کودکی بین سنین 5 تا 10 سالگی شروع شده و این بیماری خودایمنی پوست دختران را دو برابر بیشتر از پسران درگیر می‌کند.
بیماری خودایمنی پوست و انگل دمودکس:
انگل دمودکس از جمله میکروارگانیسم‌های مضر پوستی بوده که در شرایط نامطلوب پوستی رفتار فرصت طلبانه در پیش می‌گیرد و شروع به زاد و ولد و تکثیر می‌کند. عارضه‌های پوستی مرتبط با بیماری‌های خودایمنی پوستی سبب می‌شوند تا این انگل‌ها فرصت را غنیمت شمرده و شروع به تکثیر و زاد و ولد نموده و ایجاد عارضه‌های پوستی نمایند.
همانطور که در مقالات علمی معتبر آمده است، داروها یا بیماری‌هایی که پاسخ ایمنی را تغییر می‌دهند می‌توانند به عنوان محرک‌هایی برای تراکم بالای دمودکس در بزرگسالان عمل کرده و عارضه‌های مرتبط با آن را ایجاد کنند.
راهکار پیشنهادی موثر برای تسکین عارضه‌های پوستی چیست؟
برند تخصصی دمودکسیلین با کمک تحقیقات فراوان و بهره گیری از دانش روز پزشکی، محصولات درمانی دمودکس را تولید نموده است. امروزه نقش دمودکس در تشدید عارضه‌های پوستی مرتبط با بیماری خودایمنی پوست ثابت شده است. از این رو توصیه می‌شود جهت تسکین مشکلات پوستی در افراد مبتلا به بیماری خودایمنی پوستی، از محصولات دمودکسیلین در روتین روزانه پوستی استفاده شود.
از آنجا که پوست صورت نقش مهمی در اعتماد بنفس و آرامش روانی فرد دارد، تسریع روند درمان آن برای افراد مبتلا به بیماری خودایمنی پوست بسیار خوشایند است. محلول پوست دمودکسیلین به عنوان درمان اصلی دمودکس، در بهبود مشکلات پوستی این افراد نقش به‌سزایی دارد. این محلول روش مصرف بسیار ساده‌ای داشته و فقط کافی است تا دوبار در هفته سه الی چهار پاف بر روی پوست اسپری شود. این محلول پس از مصرف نیازی به شست و شو ندارد.
لازم است بدانید:
اگر علائم هر کدام از بیماری‌های خودایمنی پوست را دارید، کافی است تا به پزشک متخصص مراجعه نمایید. پزشک می‌تواند در تشخیص علت عارضه‌ی پوستی و شروع درمان پوستتان به شما کمک کند. استفاده از روش‌های کمکی نمی‌تواند درمان قطعی برای بیماری خودایمنی پوست باشد.